همین اول از همه کسایی که توی پست قبل شرکت کردن تشکر می کنم، با اینکه کامل اثر رو نشون تون ندادم، اما نظرهای خیلی جذابی گذاشتید و خوندن شون دورهم لذت بخش بود.
بریم سراغ "یک درخت بلوط" به همون شکلی که توی گالری ارائه شده.
متن تصویر رو با ترجمه توی ادامه مطلب نوشتم.
حالا چطور؟ حالا نظرتون درباره ی این اثر هنری چیه؟
حس شان می کنم، برای هزارمین بار، در حالی که زیر پوستم می لولند. با پنجه های سیاه شان دیواره وجودم را خراش می دهند تا بتوانند راهی برای شکافتن پشت گردنم پیدا کنند. و من می دانم این به چه معناست، تا مغز استخوان، با دست های یخ زده ام.
.
باید هوشیار باشم. بیدار شو! شمشیرت کجاست؟
به نظرم این حق رو داشتم که بهم گفته بشه "کارت خوب بود." قبل از هر چیز دیگه‌ای که می‌دونستم درستن و خودم شاهدشون بودم. به این فکر کردم که گفتن همین جمله می‌دونست باعث بشه توی راه برگشت نفس‌های عمیق نکشم تا جلوی گریه کردنم رو بگیرم و وقتی رفتم خونه دلم بخواد فقط روی تخت جمع بشم چون هرروز داشتم براش تلاش می‌کردم، برای چیزی کاملا جدید که هماهنگ کردن بخش‌های مختلفش با هم در کنار اضطرابم و دست و پاهای کرخت شده‌ام سخته و انرژی زیادی میبره. برای همین تصمیم گرفتم خودم به خودم بگم، حتی اگر ازم قطع امید کرده باشن.
"کارت خوب بود سارا، تو داری همه تلاشت رو می‌کنی."
.
امروز داشتم فکر می کردم شاید هم لازم بود؟ به هر جهت، تلاش کافی نیست. یا انجامش میدی یا نمی دی.*
.
اون روزها وقتی که توی خونه کار می کردم یا بیکار می گشتم، برای خودم The Rains of Castamere می خوندم و این روزها New Devide. گاهی حتی از خواب که بیدار میشم، توی ذهنم می پیچه تا وقتی که از جام بلند بشم.
.
هنوز معتقدم انیمه‌ی گات حتی از سریالش هم بهتر می‌شد.
کتابش رو بخونید ملت، کتاب. می دونم شما هم محو توصیف و تصویرگری های مارتین میشید. سریال قشنگه، اما ظلمه در حق سطح دنیای کتابش و شخصیت ها و این ناراحتم می کنه.
.
بیان ما رو ول کرده به امان خدا، نه؟
* .Do it or Do not. There's no try.
- Master Yoda
امروز برای یکی از کارگاه ها رفتم دانشگاه. احتمالا چند بار دیگه هم برم تا کارهاش تموم بشه.
دانشگاه تقریبا خالی بود و خیلی با محل شلوغی که ازش توی ذهنم داشتم فرق داشت. ساکت بود و طبیعت از همه جا سر برآورده، هم چنان مرتب اما وحشی تر. همینطوری توی هنر و طاق و اطراف سلف گشت میزدم برای خودم و به این فکر می کردم که چقدر دلم برای دانشگاه سبزم تنگ شده. چقدر خوشحالم که می تونم قبل از فارغ التحصیلی دو باره توش باشم. هر گوشه ای خیلی دنج تر از همیشه بود، آماده برای اینکه بری زیر سایه درخت های مو یا انجیر یه گوشه بشینی و کتاب بخونی. انگار که دانشگاه فقط مال خودت بود.
چیزی که احتمالا مردم درباره بچه های نقاشی فکر می کنن: یک سری دانشجو که در کارگاه پشت سه پایه نشستن و به صورت ونگوگ وار روی بوم هاشون کار می کنن و موسیقی آرامش بخشی هم پخش میشه و در اوقات فراغت با طمانینه درباره زیبایی شناسی صحبت می کنن.
چیزی که واقعا بچه های نقاشی انجام میدن: کیسه های سنگین گِل بلند می کنن، سر تا پا توی گچ فرو رفتن، با مدل های تیغ و اره و سمباده آشنایی دارن و بوی تینر می دن، با انواع ابزارآلات برشی سنگین کار می کنن و وقتی توی مترو میرن خونه، انگار از سر ساختمون برگشتن.
میزها رو برده بودیم زیر سایه درخت چون دیگه نمیشد آفتاب رو تحمل کرد.
این دوتا عکس رو استادمون گرفته. اون شال بنفشه هم منم با لباس کار محبوبم. لول من عاشق این لباس کارم و پشتش با کلیشه گُرگ ترم دوم چاپ زدم و از هر زاویه ای که بگید پاره است.
+ یکی از ژاپنی ترین کارهایی که ما توی هنر انجام میدیم اینه که بعد از کلاس کارگاه ها رو خودمون باید تمیز کنیم. با اینکه وقتی خسته ای باید کار اضافه انجام بدی، اما حس خوبی میده.
دانشکده هنر زیبامون. همه می دونن محوطه دانشکده ما قشنگ ترین محوطه ی دانشگاهه. عکس دوم، بالکن طبقه سوم ساختون طراحیه که دوتا کارگاهش از توی بالکن دسترسی دارن.
از هنرها به سمت سلف و عکسش.
از گوشه های دنجش.
آفتاب گردون هم پیدا کردم. :>
+ سیب هم چیدیم تازه. هاها
وظیفه ی خودم می دونم روزی 10 بار کله ی هری رو بوس کنم.
.
یک نفر میره و یک نفر دیگه میاد. به نظر میرسه دارم به چیزی که می خوام نزدیک میشم.
.
If I can live through this, I can do anything واقعا.
اگر این یک ماه رو با موفقیت بگذرونم، دیگه کاری نیست که از پسش بر نیام.
.
Yeah, kiddo. We're trying to learn this world and its people bit by bit.
.
Why you keep doing that? You want an enemy? Then, I'll be one.
.
خیلی ناراحتم کرده بود اما نمی فهمیدم دقیقا از کجا ناراحت شده بودم. نشستم برای خودم همه ی گفت و گو و حس هام رو مثل تمرین ها نوشتم. متوجه شدم مشکل کار کجا بود و تونستم با خودم حلش کنم. مقداری هم گریه کردم اما اینکه تونستم به احساسم اهمیت بدم و بعد منطقی رفعش کنم حس خوبی بهم داد.
.
نفس بکش. نفس بکش.
اضطرابم اغلب اونقدر بالاست که بیشتر زمان رو دارم با خودم صحبت می کنم، خودم رو بالا می کشم، دلداری می دم و تشویق می کنم تا بتونم یه کاری رو انجام بدم. یعنی، خیلی بیشتر از اون زمانی که اصلا یک کاری وقت ببره، دارم با همه چیزهایی که میخوان منصرفم کنن و نذارن از توی منطقه امنم تکون بخورم می جنگم.
تو از پسش بر میای. برو جلو.
تعداد دفعاتی که دیشب با خودم تکرار کردم "یک لحظه بمیر که یک عمر نترسی." از دستم در رفت. هم نتونستم زود بخوابم و هم هر یک ساعت از خواب پریدم تا صبح شد و در حالی که معده ام توی حلقم بود شروع کردم آماده شدن.
مثل وقتی میمونه که به 龍の少年 گوش میدم، هر بار Rise رو نگاه می کنم یا گوش میدم و بعدش سراغ Awaken میرم، بی اختیار بغض می کنم و چند ثانیه بعد در حالی که نمی تونم چشمم رو از صفحه بگیرم، اشک هام پایین میفتن و تنها کاری که میتونم بکنم اینه که به دست لرزونم نگاه و مشتش کنم. چه احساسی برام داره؟
نیمه شب توی یه خونه سنگی یا اتاقی از قلعه روی تشک کاهی دراز کشیدم و بین خواب و بیداری، صدای بیدار باش جنگ رو میشنوم. روی پاهام می پرم و دنبال شمشیرم می گردم. پاهام می لرزن، سریع دسته ی شمشیرم رو که کنار تخت تکیه داده شده می گیرم و بیرون میزنم، شمشیر توی دستم می لرزه. صدای شیپور و بیدار باش کر کننده است و مردم هجوم میارن. بوی دود همه جا رو گرفته و شعله های آتش این سمت و اون سمت دیده میشه. از وحشت جنگ توی دور دست نمی تونم قدم از قدم بردارم و نفسم به سختی بالا میاد. قلبم داره از سینه ام بیرون می زنه و تپشش رو توی رگ هام حس می کنم اما برای چیز دیگه ای میزنه. گرسنه ام، عطش دارم؛ برای جنگ، برای سرنوشتی که دنبالش می گردم.
.
آره این دنیای منه، این واقعیت منه.
.
دنبال جایی میگردم که بهش تعلق دارم.
.
توی راه رفت و برگشت، پشت سر هم بهش گوش می دادم و به برگ چنار های کنار رودخونه نگاه می کردم که زیر نور و نسیم گرم و سرد عصرگاهی تکون می خوردن. گاهی سرعتم رو کم می کردم تا قدم هام رو با ریتمش هماهنگ کنم و به این فکر می کردم که یه آهنگ دیگه پیدا کردم تا توی ماشین بهش گوش بدیم. این بار من رانندگی می کنم و تو میذاری باد خنکی که از پنجره میاد لای موهات بپیچه در حالی که به مقصد ناکجا میرونیم.
با هر قدمی که بر میدارم، دیگه اونقدر دور به نظر نمی رسه.
.
Pick up your weapon and face it.
It's deep in your bones, go and take it.
خب، از وقتی چالش رو شروع کردم و قبل تر که باز کارهام رو می ذارشتم، خیلی خصوصی و ناشناس دریافت کردم درمورد خودم و نقاشی و دیجیتال. تصمیم گرفتم یه پست بنویسم که بمونه و نظرات رو هم باز بذارم تا باز اگر سوالی بود درباره هر چی بپرسید و جواب می دم و تا جای ممکن راهنمایی می کنم. (یه سری ناشناس-خصوصی دادید و من واقعا نمیدونم وقتی بهتون جواب دادم متوجه شدید یا نه.)
- من 21 سالمه و ترم هشت و آخر کارشناسی نقاشی دانشگاه الزهرای تهرانم.
دیگه چیزی یادم نمیاد. بپرسید درمورد هرچی که می خواید! :>
- It's my art, not fanart.
You have no idea how much this simple sentence made me happy and excited.
.
Change or die
Dawn will rise
.
گفتی اونقدر منتظر می مونی که از قفسم بیام بیرون و اولین کسی که می بینم تو باشی. دارم میبینمت؛ اگر صبر کنم، منو می بینی؟
.
یادت نره گاهی انتخاب بین دو گزینه خوب و بد نیست، بین بد و بدتره.
.
Alice: Which way should I go?
Cat: That depends on where you are going.
Alice: I don’t know.
Cat: Then it doesn’t matter which way you go.
― Lewis Carroll, Alice in Wonderland
