.

به این فکر کردم که آزادم؟ آزادیم کجاست که اینطور دنبالش می گردم؟ آیا توی آزادترین نقطه ی ممکن دنیام نایستادم؟ این مرزها، این خط های قرمز نئونی روی زمین و طناب های ضخیم دور گردنم اصلا وجود دارند؟

.

چیزی که می خواستم و قلبم برای رسیدن بهش می تپید، چیز ساده ای بود. یک کنش  ساده که یک تصویر خاص توی ذهنم رو تداعی کنه. اما راهی نامطمئن، طولانی و سخت برای به واقعیت رسوندن اون لحظه کشیده شده. 

.

چی از دست میدم اگر رها کنم؟

.

باید باهات حرف بزنم. تنها چیزی که توی سرمه اینه که باید باهات حرف بزنم. و روزها نمی گذرن. و دغدغه های بزرگ یقه مون رو چسبیدن.

چی از دست میدم اگر حرف بزنم؟

می دونی، توی از دست دادن معنای چیزهای کوچیک متوقف نمیشه. من نمی تونم کاری رو که تازه شروع کردم یا هنوز تا تموم شدنش فاصله زیادیه به کسی بگم و بعدش قادر باشم که اون کار رو انجام بدم یا تمومش کنم. یک دلیلش می تونه این باشه که با گفتنش به بقیه، اون "پاداشی" رو که ذهنم برای انجام دادن کار و آزاد کردن دوپامین نیاز داره، می گیره و دیگه اراده ای برای "واقعا انجام دادن اون کار" و "گرفتن پاداش" باقی نمی مونه. و من می مونم و اضطراب کاری که تا روز گذشته در حال انجام دادنش بودم و دیگه نمی تونم حتی طرفش برم و انجام ندادنش لحظه به لحظه به اضطرابم اضافه می کنه. به دو دلیل: اینکه اغلب چیزی به اسم ددلاین وجود داره و اینکه حالا رابطه و تصویرم رو برای بقیه بر پایه چیزی نا موجود ساختم، چیزی که هنوز انجامش ندادم. و اگر به طریقی بتونم از زیر کلا انجام دادنش در برم، مجبور میشم با گفتن نتیجه به بقیه، اون تصویری رو که ساختم و در واقع قصد ساختنش رو داشتم از بین ببرم. آدمی که از اون نقطه بیرون میاد، بر پایه انتظارات بقیه که هیچ، بر پایه انتظارات خودم هم نیست.

.

شاید اون، سنگریه که برای فردیت و بخش خاصم از وجود داشتن روی این کره خاکی با میلیاردها آدم شبیه به خودم نگه داشتم.

.

جمله ها اونقدر به نظر خودم پیچیده نمیان اما وقتی دوباره می خونم شون، متوجه میشم ممکنه اونقدری که توی ذهن من ساده است، برای خواننده ساده نباشه. چطور می تونم ساده ترش کنم؟ احتمالا با نوشتن بیشتر. 

یکی دیگه از مشکلاتم هم توصیف کردن چیزیه که توی ذهنم تصویری در حال دیدنشم، یعنی یک اتفاق بصریه و باید با کلمات بیانش کنم. چطور می تونم این دوربین همیشه فعال رو به کلمات تبدیل کنم؟ بیشتر شبیه یک استوری بورد فریم به فریم میمونه، یک نفر که با دوربین از زوایای خاص در حال دیدن موضوعه و من میخوام مخاطب اون رو از همون زاویه کجی ببینه که دوربین داره میبینه، با کلمات. 

چی از دست میدم اگر بنویسم؟

اغلب بین گفتن و نگفتن پرسه زدم. نوشتم و پاک کردم. ننوشتم و ساعت ها توی ذهنم حرف زدم. دلیل های مختلفی داره؛ گاهی نمی تونم در قالب کلمات جاشون بدم، گاهی نمی خوام با حرف هام وقت افراد رو بگیرم یا کسی رو که میدونم گرفتاره، گرفتار تر کنم. گاهی هم اینطوریه که می ترسم معناشون رو از دست بدن. خیلی چیزها تا وقتی پیش خودم نگه داشته شدن معنا پیدا می کنن یا ارزش زیادی برام دارن. و گفتن شون به بقیه اونها رو ازم می گیره. و این چیزها، ممکنه واقعا نکته هایی شخصی باشند یا راز یا اتفاقی مهم اما خیلی وقت ها فقط یک عبارت کوتاه، یه شی بدون ارزش مادی، یه خاطره به طول یک لحظه اند که باعث شدن چیزی رو بفهمم یا این قدرت رو بهم دادن که ادامه بدم. یا یک فکر که مدت مشخصی توی ذهنم بوده و بهش شاخ و برگ دادم.

اتفاقی که میفته اینه: اون رو می نویسم یا به زبون میارم و قدرتش رو از دست میده. اون پنهان بودنی رو که پیشم خاصش می کرد، از دست میده. و برای مدتی من رو توی حالتی پوچ یا خالی نگه می داره تا بتونم چیز دیگه ای پیدا کنم. چیز دیگه ای که بهش چنگ بزنم. همین الان یک خط از متن یک آهنگ توی ذهنمه که بارها اینجا نوشتمش و پاکش کردم چون می خوام هنوز برام معنی بده. انگار که باید زمان بگذره تا آماده بشم اون ها رو رها کنم، با به اشتراک گذاشتن شون. برای نوشتن هر خط از خودم می پرسم که می تونم این رو بگم؟ می تونم این رو به فلانی بگم؟ می تونم این رو فلان جا بنویسم؟

نمی تونم بگم همیشه برام حس از دست دادن داشته. چیزها توی ذهنم بزرگتر و پر قدرت تر از چیزی که در واقعیت هستن به نظر میرسن و تجربه ی این مدت بهم این نتیجه رو داده که بیرون کشیدن ترس ها و نگرانی ها باعث شده قدرت شون کمتر بشه و بار معنایی شون از دست بدن. باز در لحظه دارم فکر می کنم که نوشتن و گفتن بعضی چیزها باعث شده بهشون بیشتر باور پیدا کنم و سنگین تر از چیزی که بودن بشن. خب، نتیجه ای که میگیرم اینه که هنوز در این باره مطمئن نیستم. احتمالا تنها چیزی که ازش مطمئنم اینه که کلمات چه نوشته چه گفته، بار و وزن دارن و تاثیرگذارن. بهتره که مراقب شون باشم.

.

آخرین باری که حوصله ام سر رفته بود رو یادم نمیاد. فکر نمی کنم این ترکیب کلمه اصلا برام کاربرد داشته. حتی اگر تماما بدون کار خاصی ساعت ها یک جا نشسته باشم. آخرین باری رو که به کار بردمش اما یادمه، گفتمش چون چیز دیگه ای به ذهنم نمی رسید تا به یکی از دوستام پیشنهاد بدم یک کاری کنیم. و شاید باز هم گفته باشمش، اما از سر عادته. مثل همه وقت هایی که میگم "خدا رو شکر." صرفا چون جایگزینی با همون بار معنایی براش ندارم.

.

+ اهمیتی نمیدم اگر آینده ی خودم رو با دست های خودم نابود کنم، اون مال منه. اما اگر زمانی دیدی که دارم به مال تو آسیب می زنم، ازم دور شو. بهم قول بده وقتی به اون نقطه رسیدم، این کارو می کنی.

- اوه. من بهت قول می دم که هر کاری دلم بخواد بکنم.

+ Bitch.

- Jerk.

.

چیزها رو با هم اشتباه می گیرم.

.

دوباره همون مسیر، همون ساعت و همون ستاره. حدس می‌زنم ژوپیتر باشه چون چشمک نمی‌زنه و این یعنی سیاره‌ست. و اگر ژوپیتر اینجاست، سترن هم باید کمی اونور تر باشه، فقط دیده نمی‌شه. 

. 

Close your eyes and it will be over before you know it.

.

+ واکسن زدم. اگر مردم، بدون که توی جهنم منتظرت می مونم. دوتا خواسته هم دارم: داستانم رو تموم کن و به افتخار اسمم Hades بازی کن.

- تلاش کن نمیری. برات هدیه خریدم. و ترجیح میدم کارها رو تنهایی انجام ندم.

.

"قبل از اینکه بری" کم کم داره پایه ثابت مکالمه هام با بقیه میشه.

Under the water, I wait.

از یک جایی به بعد می‌فهمی که دنیا قرار نیست تموم بشه. مهم نیست چه اتفاقی بیفته، زندگی ادامه داره. یک زمانی با خودت فکر می‌کردی، می‌ترسیدی و گریه می‌کردی که اگر فلان اتفاق بیفته دیگه نمی‌تونی زندگی کنی، نمی‌تونی ادامه بدی، ولی اون اتفاق میفته و می‌بینی که نمردی، هنوز زنده ای. دیگه مهم نیست چی پیش بیاد، می‌دونی که اگر این اتفاق هم بیفته، باز زندگیت ادامه داره. و ادامه داره.

. 

اینقدر چیزهایی فوق شجاعانه و امیدوارانه توی ذهنمه که اگر لئو می دونست میزد پس کله ام تا اینقدر غیر واقعی فکر نکنم. چنین چیزهایی خیلی دورن و بلند پروازی هایی اند که با رویای احمقانه فرقی ندارن. اما بگذار که باشند. تک تک سراغ همه شون میرم، همین که ببینم به نقطه ای که میخوام رسیدم... .

. 

اونها فلجت می‌کنند و بعد که ناتوانی و درماندگیت رو میبینند، از هر فرصتی برای تحقیرت استفاده می کنند.

. 

اتفاقی که تقریبا هر سری میفته اینه که اسنپ می‌گیرم، راننده از صدر میندازه امام علی و از جلوی خونه قبلی‌مون رد میشم. حس عجیبی داره، انگار که بخوام برگردم به اونجا و از اون نقطه دوباره حرکتم رو شروع کنم. تونستم خونه رو از بین درخت‌ها ببینم. خونه قدیمی ‌مون رو، تیرآهن‌هاش رو که از بالای پشت بوم خونه‌ها بیرون زده و نیمیش ساخته شده بود. خونه قدیمی ‌مون دیگه اونجا نبود. اتاق خالیم، با پنجره‌ی بزرگش که شب‌ها ستاره‌ها رو توش دنبال می‌کردم و صبح‌های زود طلوع رو از پشت تپه‌های لویزان می‌دیدم سر جاش نبود. جایی که ده سال از زندگیم رو توش گذرونده بودم، دیگه وجود نداشت. 

. 

می خواستم توی اون اتوبوس خالی باشم، ساعت نه شب، تاریکی همه جا رو گرفته و صورتم با نور ضعیف لامپ روشن شده، درحالی که نمی‌دونم مقصد کجاست و اهمیتی هم نمیدم. 

. 

توی اسنپ نشسته‌ام، سعی می‌کنم دندون‌هام رو به هم فشار ندم. سرم رو به صندلی تکیه دادم و توی تاریکی به تنها نقطه درخشان آسمون نگاه می‌کنم. نور تیر‌های چراغ برق با حرکت ماشین کش میان و تبدیل به خط‌ میشن درحالی که به اون نقطه ثابت خیره شدم.  ازش می‌پرسم: تو کدوم ستاره‌ای هستی که نمی‌شناسم؟

. 

احساس بی قدرتی می‌کنم. 

. 

هلال نازک ولی بزرگ ماه توی سیاهی شب، تازه طلوع کرده، تکیه داده به ساختمون‌ها.

.

شناور توی استیکس.

.

And who cares when you're gone?

Who's gonna tell the story of your life?

Who's gonna sing a hymn in your name?

.

It's just a game.

.

یک نور ضعیف و کم، بهتر از تاریکی مطلقه.

We're hiding inside a dream...

So afraid I couldn't let myself see.

.

وقتی اون نوتیفیکشن روی صفحه گوشی اومد، ساعت های آخر روز تولدم بود. گریه کردم، انگار که در لحظه تمام رویام رو ازم گرفته باشند. انگار که دیگه نتونم چنین آینده ای رو برای خودم تصور کنم. گریه کردم و فکر کردم، اون آدم می تونست من باشم. من می خوام تلاش کنم و اون آدمی رو که اونجا می ایسته با چشم های خودم ببینم، اون من، حتی اگر از تصمیمش پشیمون باشه. می خواستم ببینمش، همونطور که تنها ایستاده و فکر می کنه چه راهی رو اومده تا به اینجا برسه. می خواستم همه شون رو ببینم، همه ی رویاهام رو. نمی تونستم تصمیم بگیرم و با هر لحظه که می گذشت، اون رویا بیشتر و بیشتر محو می شد و خاکسترش از بین انگشت هام پایین می ریخت. 

.

Don't forget how bright I used to shine... . 

یکشنبه، پنج صبح

"بلیط گرفتم برای یک شنبه پنج صبح." سدریک یک شنبه می رود. احتمالا آن روز تهران نیستم، بهش می گویم "زمانی زودتر پیدا می کنم که قبل رفتن بغلت کرده باشم." کسی نمی داند دفعه ی بعد که هم دیگر را می بینیم کی خواهد بود یا حتی دفعه ی بعدی وجود دارد یا نه. شبیه آخرین بار می ماند. کجا یک دیگر را پیدا خواهیم کرد؟ چند ماه بعد سرو پیام خواهد داد. شاید هم کمی بعد تر مِه و کِن بنویسند که بلیط گرفته اند. کمی بعد تر هم ماریا یا پریناز. بعد تر را نمی دانم، هنوز خبر دار نشده ام. شاید دیگر کسی باقی نمانده باشد، روزی که من هم اینجا را باز کنم، بنویسم: "بلیط گرفتم برای یکشنبه پنج صبح."

even now

 

I wanna find something I've wanted all along,
Somewhere I belong.

.

22.

 

.

غمگینم،
اما فردا برای تو لبخند خواهم زد... . 

روی شن های سفید، اقیانوس فیروزه ای

ما بهت اهمیت می دادیم اما تو همیشه بیشتر می خواستی. قلب خالیت هیچ وقت پر نمی شد. داشت ما رو هم تهی می کرد.

.

باید تحمل اینکه توش بد باشی رو داشته باشی. باید تحمل اینکه بد عمل کنی رو داشته باشی. 

.

ما برای دنیا مهم نیستیم. چرا دنیا باید برامون مهم باشه؟ گور بابای همه شون. هرچی رو که بخوایم از این دنیا میگیریم. کی میدونه توی این بی نهایت کی تبدیل به گرد ستاره می شیم؟

.

وقتی داشتم کورا می دیدم، یکی از بهترین جمله های این چند وقت رو شنیدم. کورا بالاخره می شکنه و با گریه به تنزین میگه که تمام مدت چقدر ترسیده بوده. تنزین هم بغلش می کنه و بهش میگه:

نباید ترس رو درون نگه داریم و بذاریم بزرگ بشه. باید به زبون بیاریمش. پذیرفتن این که می ترسیم همیشه سخت ترین قسمت چیره شدن به ترسمونه.

من می ترسم تنزین، [...] به نظرت می تونم بهشون غلبه کنم؟ می تونم بهتر بشم؟ می تونم ورژن بهتری از خودم باشم؟  اون روزی داشتم یه ویدئو از School of life می دیدم که میگفت نهایت خواسته های هر انسانی توی این دنیا آرامش خاطره. نیت پشت همه کارها و احساسات شون اینه. که احساس کنن گم نشدن، رها نشدن، می تونن از پسش بر بیان، زندگی بی هدف نیست و ... . همه اش درباره ی همینه. آرامش خاطر، آرامش خاطر می خوام.

.

نگاهم رو از کفش هام می گیرم.

روباهی بین بوته ها پرید.

به آسمون نگاه می کنم.

می دونم کسی اونجاست که بهم باور داره.

قدم های بعدی رو با لبخند بر می دارم.

.

متوجه شدی داشتی با خودت چیکار می کردی؟ چرا این کارو می کنی؟ اینها لکه هایی روی روحت نیستن، اینها لکه هایی روی ارزش تو نیستن. قرار نیست چیزی ازت کم کنن. هر کدوم از این شکست ها - اگر اصلا بتونی روی خیلی هاشون اسم شکست رو بذاری، هنوز موفق نشدن بهش نزدیک تره - قراره به ارزشت اضافه کنن. چون در اولین وهله به این معنی اند که تو برای چیزی تلاش کردی. یک مرحله از کسی که هنوز شروع نکرده جلو تری. یک مرحله حتی از تویی که برای بار اول امتحانش می کنه جلو تری. بیشتر از اونکه چیزی از دست داده باشی، چیزی کسب کردی. تجربه کردی، تجربه کسب کردی. این بلا رو سر خودت نیار، نذار چیزی که کمترین اهمیتی نداره و بخش طبیعی رفتن یک مسیره، تبدیل به نقطه های تاریکی بشه که چند وقت دیگه برای خلاصی ازشون دست و پا بزنی. شکست بخور، مگه چی میشه؟ با خرد کردن خودت چیزی به دست نمیاری.

.

تنهایی، تنها چیزیه که از دستش نمی دیم.