رفتم روی سکوی جلوی اتوبوس BRT نشستم. به جاده و درخت‌ها و ماشین‌ها نگاه کردم. آهنگ گوش دادم و چشم‌های اشکیم گریه کردن. اما خاکستری غرق نشد.
روی پله‌برقی که به سمت پایین می‌رفت ایستادم. سقف بالا میومد و من پایین تر میرفتم. از سرم رد شد و توی سفیدی غرق شدم.
کنار خط زرد کنار مترو راه رفتم و مسیر رو تا درون تونل ادامه دادم. ادامه دادم و تاریکی غرقم کرد.
یکی از همسایه ها اون روزی که برف شدیدی اومد و هوا خیلی سرد بود، گذاشتش توی انباری ما. وقتی رفتم سروقتش، داشت توی پارکینگ بی جون راه می‌رفت. کثیف و خاکی و زخمی. وقتی بردمش دامپزشکی، گفتن ریه‌هاش آب آورده و برای همین مشکل تنفسی داره. وقتی نفس میکشه، خس خس میکنه. حالا شسته شده، چهار روزه توی اتاقم جاخوش کرده و روزی 2 بار با سرنگ بهش دارو میدم. وقتی مامان برای اولین بار دیدش، گفت چقدر رنگ چشماش قشنگه. و حسین جواب داد چشماش به مادرش رفته!* اینطوری بود که هری صداش زدیم.
نه به شیشه نگاه می‌کنی نه به تصویر پشتش، خیره شدی به نقطه‌ای پشت ذهن بارون خورده‌ات.
اگر ازم بپرسی، بهت می‌گم همین تازگی دیدمش اما شک دارم حتی بتونم چهره‌اش رو تشخیص بدم. تصویر محوی توی ذهنمه که هرروز بیشتر از قبل رنگ می‌بازه.
Your promises, they look like lies
Your honesty, like a back that hides a knife
I promise you, I promise you...
صحنه‌ی بدن سرد و بی‌جون باباکلاهی زیر چادر وسط خونه، به دست و پاهاش نگاه می‌کردم و نمی‌تونستم باور کنم چند روز پیش همین دست و پا رو با روغن ماساژ داده بودم، عمو که توی راهرو یک دفعه کنار دیوار سر خورد و زیر گریه زد، وقتی بابا رو دیدم و بغلش کردم و بدنش با هق هق بالا پایین می‌رفت، آواز سوگواری سوزداری که عمه به زبان گیلکی می‌خوند، بابا که تا حالا اینطوری گریه کردنش رو ندیده بودم و کاور رو باز می‌کرد تا بدن باباش رو توی کاور بذاره، وقتی که برانکارد رو از روی زمین بلند کردن و انگار چیزی از وجود همه کنده شد، عمو‌ها که گریه می‌کردن و جسد رو توی قبر میذاشتن، همه دست راستمون رو بالا گرفتیم تا شهادت بدیم، وقتی توی چند دقیقه خاک همه‌جا رو پر کرد و چیزی جز یه سنگ با شماره قطعه و ردیف باقی نمونده بود و دسته‌ی بزرگی از پرنده‌ها توی آبی آسمون چرخ می‌زدن.
