ساعت پنج و ده دقیقه صبح.
ابرها خاکستری و آسمان در طیفی از آبی بود. پرنده ای آوازش را شروع کرد و بعد با صدای تق، نارنجی تیرهای چراغ کوچه خاموش شدند. چشمانم مرا فریب می‌دادند و احجام جلوی چشمم را بالا و پایین می‌بردند. نسیم خنکی به صورتم می‌خورد و آرام مرا به جلو و عقب تاب میداد. کمی دیگر آنجا می‌ایستادم تعادلم را از دست میدادم. خواب ذهنم را ربوده بود. نتوانستم طلوع را در آن رنگ زرد روشن پشت تپه ها ببینم. ناچار به اتاقم برگشتم و روحم را همانجا کنار پنجره باقی گذاشتم.
یه مکالمه‌ای هست که الانا توی اینترنت بیشتر شبیه به جوک شده و ایده‌ای ندارم از اول از کجا اومده، به این شکل:
فرد اول: به نظرت پرنده‌ها از اینکه دست ندارن ناراحتن؟
فرد دوم: نه. مگه تو از اینکه بال نداری ناراحتی؟
فرد اول: آره، هرروز.
فرد اول منم، هر لحظه.
توی مهِ تاریک و روشن صبح، سایه ای رو دیدم که به سمت من میومد.
یه گرگ بود.
از لای دندون‌هاش خون می چکید.
اروم و خیره به چشم هام جلو اومد.
خم شد و یه قلب خونی جلوی پای من گذاشت.
با سرعت برگشت.
وقتی خیلی دور شد، ایستاد، به من نگاه کرد و دوباره رفت تا محو شد.
هنوز نگاه گرگ توی ذهنم بود.
به قلب نگاه کردم.
اون گرگ کی بود؟
و این قلب برای کیه؟
خم شدم و قلب رو برداشتم.
متوجه دست‌های زخمی و کثیفم شدم.
از پیرهن نازک سفیدم خون قطره قطره روی زمین می‌چکید.
سوراخ سیاهی درست اندازه‌ی قلب توی سینه ام بود.
من مرده بودم.
کاش یه تیکه ابر بودم.
کمی دوردست، کنار کوه‌ها.
سفید و خاکستری با ته‌مایه غروب.
