با سدریک سریال Peaky Blinders می بینم و بعد از هر سه قسمت میشینیم درباره اش گپ میزنیم. یک سکانسی توی قسمت دومِ فصل اول هست که خیلی برامون جالب بود. دوست داشتم مکالمه مون و توضبح سکانس رو اینجا بذارم. اسپویل نداره، سکانسی نیست که دونستنش به مسیر داستان ضربه بزنه.
برام مثل جعبه های بزرگی هستن که توشون خالیه ولی حجم زیادی از اتاقم رو پر کردن. شاید هم توشون چیزی باشه که خیلی خوب باشه، ولی دارن زندگی منو مختل می کنن.
دیشب چند دقیقه با بابا Video Call داشتیم. با اینکه ماسک نصف صورتش رو پوشونده بود، خستگی از همه جاش میبارید. خیلی پیش نمیومد بابا رو اینقدر خسته ببینی اما این چند روز داشتن فشارشون رو بیشتر می کردن و بابا هم قرار نبود روز به روز جوون تر بشه. گفت: "اینقدر دست هامون رو شستیم، خشک شدن. خیلی شلوغه. امروز دوتا مورد به احتمال قوی کرونایی داشتیم و یک راست فرستادیمشون تا تست بدن." نگرانش بودم، خیلی. مامان هم فکر می کرد اگر داد بزنه، صدا بیشتر میرسه اما در واقع مشکل از کندی اینترنت بابا بود. اصرار می کرد که "بسه دیگه بیا خونه." و من فکر کردم تازه اولشه، اوضاع از این بدتر بشه، چی میشه؟ بهم گفت: "مامانت گفته سرفه می کنی." گفتم: "چیزی نیست، همون حالتای آلرژی رو دارم." "فلان دارو می خوری؟" در حالی که سعی می کردم از کادر خارج شم، گفتم" "نه. " بعد هم سرسری اضافه کردم که از فردا می خورم. یه کم که گذشت، قطع کرد. احتمالا مریض بعدی اومده بود.
- این واسه اینه که یه بخشی از وجودت عمیقا از من متنفره و می خواد بهم آسیب بزنه چون من قبلا بهت آسیب زدم. وقتی کنار منی رنج می بری ولی در عین حال اصلا تو شخصیتت نیست که به خاطر خودت بهم حمله کنی.
+ولی من ازت متنفر نیستم.
- شاید بهتره باشی.
میرای دیروز ازم پرسید که دنیات چه رنگیه؟ مطمئن نبودم. تک رنگ نبود، اما وسط دنیام وایساده بودم و نمی تونستم ببینم چه رنگیه. بهش گفتم طیف آبی-بنفش. جواب داد: پس به خاطر همینه که دنیات رو دوست دارم. دنیای من آبیه، به رنگ غم.
امروز وقتی داشتم با گوشی باتری خالی کرده و چتر رنگین کمونیم برای خودم زیر بارون این طرف اون طرف می گشتم، به این نتیجه رسیدم که دنیام آبی نبود، بنفش هم. دنیام سیاه بود. سفید بود. خاکستری بود.
گوشه ی تختت جمع شدم. پشتم بهته و خوابیده روی تخت، با دست زانوهام رو گرفتم. حرف می زنم، صدام می لرزه. یه دستمو دور بازوم می گذارم و دست دیگه ام رو روی صورتم. خودم هم می لرزم.
صبح ساعت شیش با صدای گوشی از خواب بیدار شدم. دلم نمی خواست بیشتر بخوابم، دلم می خواست برای یه مدت همینطور توی تاریکی توی تختم بمونم و کاری نکنم. اما صبحونه خوردم و اماده شدم. از اتاق رفته بودم بیرون که دوباره برگشتم و از توی کتابخونه ام یه کتاب با تگ آبی بیرون کشیدم. دم در بابا که تازه داشت چاییش رو هم می زد پرسید: "به این زودی؟" ساعت شیش و نیم بود. در حالی که بند کفشام رو میبستم جواب دادم: "آره، صبح ونک شلوغه و اتوبوس توی ترافیک گیر میکنه. زود نرم، به کلاسم نمی رسم." و دکمه ی اسانسور رو زدم.
اسمون سراسر خاکستری از ابر تازه داشت روشن میشد. هوا خیلی سرد بود اما دوست داشتم. تند تند حرکت می کردم و اینطوری بدنم گرم می شد. نزدیک مترو وقتی میخواستم از خیابون رد بشم، آقای پیری که کنارم بود بهم گفت: "مراقب باش." با اینکه ماشینی توی خیابون نبود. مترو خلوت بود و گرم، خیلی گرم. وقت نبود که کتاب بخونم، از قلهک تا حقانی سه ایستگاه بیشتر فاصله نیست، به لئو پیام دادم: امروز؟ و از مترو بیرون اومدم.
هوا روشن شده بود اما هنوز خاکستری بود. به موقع به اتوبوس می رسیدم، اما دوست داشتم مسیر بین مترو حقانی و ایستگاه رو بدوم. دوست داشتم بدوم، به پاهام دستور بدم که ادامه بدن، تندتر، از روی پله ها بپرم، نفس نفس بزنم و درد رو توی ریه هام حس کنم. طوری بدوم که انگار واقعا به اتوبوس نمی رسم و قراره بیست دقیقه توی سرما بشینم. دویدن از کارهاییه که بهم حس زنده بودن میده. قبل از اون، شنا کردنه. قسمتی از قلبم درد گرفت اما خندیدم. دویدن، Run، فعل مورد علاقه من نبود، فعل میکائیل بود. با هم می دویدیم.
سوار اتوبوس شدم و کتابم رو بیرون اوردم. ساعت هفت بود. زمان زیادی برای خوندن داشتم. خاطرات صد درصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت. کتاب رو ملودی بهم قرض داده بود و مثل باقی کتابهای نخونده ام، تگ آبی روش چسبونده بودم تا حساب کار کتابام دستم بیاد. اتوبوس زود حرکت کرد و منم شروع کردم به خوندن. وقتی سرمو بلند کردم که ببینم به کجا رسیدیم-توی ولیعصر بودیم-دیدم ذره های ریزی دارن توی هوا این طرف و اون طرف میرن. اول فکر کردم گرد و غباره، اما بعد متوجه شدم دونه های خیلی طریف برفن. لبخند روی لبم و شادی توی قلبم دو برابر شد. با خودم گفتم کاش لئو هم جایی باشه که برف رو ببینه.
وقتی اتویوس به میدون شیخ بهایی، آخر خط، رسید. کلاه هودی مشکیم رو کشیدم سرم و مثل احمق ها لبخند زدم و تا دم در شرقی دانشگاه دویدم. به پاهام نگاه کردم و به دونه های سفیدی که روی هودیم می نشست. ساعت هشت بود. با استاد مورد علاقه ام، تاریخ و زیبایی شناسی نقاشی غرب داشتم. لئو جواب داد: آره. من هم با حواس جمع به تاریخ پیشامسیحی گوش دادم و نوشتم.
زود از همکلاسی هام خداحافظی گرفتم و از کلاس پریدم بیرون. مقتعه ام رو برداشتم و شال و کلاه بره ام رو سرم کردم در حالی که توی ذهنم داشتم اخرین صحبت های استاد در مورد تفاوت کاتولیک و ارتدکس و پروتستان رو مرور می کردم. نمی خواستم به قرارم دیر برسم اما احتمالا می رسیدم. پیام دادم: ریلکس بیا، دیر می رسم. سریع جواب داد: منم همینطور. این بار از یه راه متفاوت رفتم تاتر شهر. معمولا تا پل مدیریت پیاده می رفتم و بعد BRT سوار می شدم تا ایستگاه آزادی. از اونجا با یه BRT دیگه می رفتم سمت انقلاب. اما این دفعه با تاکسی رفتم ونک و از اونجا BRT معین رو سوار شدم تا خود تاتر شهر. توی راه ادامه ی خاطرات سرخپوست رو خوندم.
پیام داد: خروجی 6. منم همونجا منتظرش ایستادم و در حالی که چهره ی غریبه ها رو نگاه می کردم تا پیداش کنم، به مفهوم انتظار فکر کردم. همونجا دیدمش. برف رو دیده بود. توی راهی که دنبال کافه ی مناسب بدون سیگار می گشتیم، بهش از انتظار گفتم. گفتم: "بهتره ادم یا کسی رو نشناسه، یا اگر میشناسه یه خوبش رو بشناسه که تلخی انتظار بهش بچسبه. هم ناراحتی که منتظری و هم توی دلت یه هیجان خاصی هست تا کسی رو ببینی که آدمِ توئه". گفت: "تاحالا اینطوری به انتظار فکر نکرده بودم." خب من زیاد فکر میکردم، وقت هایی که منتظر جواب ایمیل های کیتسونه دونو بودم.
با اینکه برچسب سیگار ممنوع دم در بود، ته مزه ی سیگار رو توی دهنم حس می کردم. نمی دونم چه ساعتی بود. کافه گرم بود و صدای موسیقی خیلی بلند. توی کاناپه ی کوتاه اونجا کنار هم فرو رفته بودیم و سعی می کردیم بدون توجه به جشن تولد کمی اون طرف تر، کتاب بخونیم در حالی که قهوه هامون اروم روی میز سرد می شدن.
امروز یکسال از زمانی که وبلاگ زدم می گذره. هرچند، برای خودم انگار سه چهار ماهی بیشتر نگذشته. اینجا رو زده بودم که بیشتر بنویسم، که بیشتر حرف بزنم. اما همراه شد با اتفاق هایی که باعث شدن بیشتر و بیشتر سکوت کنم و برگشتم به دفترچه نویسیم. اینجا،نشونم میده واقعا زمان چقدر زود میگذره. بیشتر مینویسم، یا حداقل سعی می کنم بعضی نوشته هام رو جوری که خدارو خوش بیاد اینجا هم بذارم. نمیتونم بگم الان به چشم وبلاگ یکساله بهش نگاه میکنم چون نمیکنم. بیشتر شبیه اینه که یه دایره رو دور زده باشم و رسیده باشم به صفر تا یه دایره ی دیگه رو دور بزنم.
A handful of cold light
From the blue fountain.
Rise
Dawn is near.
- Zia Movahed
سارا رو گم میکنم و گم میکنم و بعضی تیکه هاش رو پیدا میکنم و بعد بیشتر از قبل گمش می کنم.