.

امروز بعد از چند ماه برای یک مدت کوتاهی حس کردم همه اتفاقاتی که افتاده، مال یه زمان خیلی خیلی دوره. انگار بالاخره تونسته بودم درک کنم زخم جدایی‌مون به تازگی قبل نیست. 

.

دیشب خواب دیدم بهم پیام دادی. خواب دیدم مثل من گیج و سردرگم و دلتنگی. توی خواب قرار بود هم دیگه رو ببینیم. یادته وقتی دبیرستانی بودم و از خواب‌هام برات تعریف می‌کردم؟ و‌قتی از خوابی می‌گفتم که تو توش بودی، می‌گفتی حست رو درست فهمیدم با اینکه در واقعیت نشونم ندادی؟ کاش هنوزم به اینکه خواب‌هام درستن باور داشتم. بیشتر امیدوارم از آخرین باری که چنین حسی داشتی، خیلی گذشته باشه. امیدوارم زخم تو خیلی زودتر از من کمرنگ شده باشه. 

.

یادم رفت قرار بود سیگار بگیرم. فردا یکی می‌خرم. 

.

من اصلا آدم التماس کردن نیستم. آدم خواهش کردن بیش‌ از حد یا چک‌ و چانه زدن هم. هم از کوچک کردن خودم با اصرار زیاد بدم می‌آید و هم از احساس زرنگی دروغینی که بعد از چک و چانه زدن به آدم دست می‌دهد. از تشکر نا به جا یا جلب کردن رضایت افراد در مسئله‌ای که شخص برای خدمتش پول دریافت می‌کند هم. از چاپلوسی و تعریف کردن از افراد از سر تعارف هم. تعارف هم در همین دسته جای می‌گیرد. خیلی از این‌ها در شخصیت من نیستند؛ اما چند وقت است فکر می‌کنم شاید یک سری در واقع مهارت اجتماعی باشند، مهارتی که افراد دیگر برای زنده ماندن در جامعه استفاده می‌کنند و شاید، در جای مناسب، راهگشا باشند و همین حرف‌‌زدن‌ها از ضرری بزرگ جلوگیری کنند. نمی‌دانم، پیچیدگی روابط انسانی خسته‌ام می‌کند. 

.

کمتر و کمتر انسان.