یک چیزی که چندسال پیش فهمیدم و هی از نوشتنش طفره رفتم:
خیلی از حیوانات وحشی توی طبیعت، توی چشم‌های هم‌دیگه نگاه نمی‌کنن. دلیلش اینه که خیره شدن به چشم‌ها می‌تونه تهدیدآمیز باشه و منجر به درگیری بشه با یه شکارچی که ازش جایگاه و زور بیشتری داره. مثلا یه گربه جمع می‌شه، خودش رو به زمین نزدیک می‌کنه و از نگاه مستقیم پرهیز می‌کنه وقتی با یه موقعیت نامطمئن و خطرناک روبه‌رو می‌شه تا برای خودش دردسر ایجاد نکنه. من هم فهمیدم وقتی توی یه جمعی هستم، توی خودم جمع می‌شم، قوز می‌کنم، صحبت نمی‌کنم، اغلب تماس چشمی ندارم (که دلایل دیگه هم داره احتمالا)؛ خلاصه هر چیزی که باعث بشه در مقابل شکارچیان بی‌خطر به نظر برسم. "لطفا به من گیر ندهید، ببینید چه موجود بی‌آزاری هستم. تمام تلاشم را می‌کنم تا فضای کمتری را اشغال کنم. لطفا به من توجه نکنید."
از وقتی متوجه‌اش شدم، بیشتر سعی کردم که صاف بایستم، محکم‌تر و با قدم‌های بلندتری راه برم، سینه‌ام رو بدم جلو و به چشم‌های افراد بیشتر نگاه کنم. بعضی وقت‌ها بیشتر توش موفق بودم، تونستم فضای بیشتری بگیرم و از اینکه توی محیط هستم کمتر احساس اضطراب کنم. بعضی وقت‌ها هم نتونستم و به عادت قدیم برگشتم. به نظرم الان مهم اینه که متوجه این موضوع هستم و راحت‌تر می‌تونم از فضای خودم دفاع کنم.
