توی مسیر تهران-فیروزکوه هوا کم کم رو به آبی رفت و خنک شد. شیشه های پنجره ها رو دادیم پایین. وقتی از زیر پل رد شدیم تا همراه با جاده ای که مثل مار روی کوه ها خزیده بود به سمت روستا بریم، هوا درجه به درجه سرد تر شد و آبی بعد غروب آسمون سمت سرمه ای و سیاه شب رفت. دست و سرم رو از پنجره بیرون می‌آوردم، باد خنک و بوی مرطوب سبزه ها رو روی پوستم لمس میکردم. سرم رو به حاشیه پنجره تکیه میدادم و به ماه نیمه و ستاره هایی خیره میشدم که دونه دونه توی طیف آبی-سیاه آسمون پیدا میشدن. توی جاده ای بالای کوه در حالی که دره کنارمون بود، تنها ماشین بودیم و به همین دلیل شال و کلاهم رو برداشتم تا باد لا موهام بپیچه و با هر بار سردتر شدن هوا کنار جاهایی که آب رد میشد، از خوشحالی و هیجان سمت درخت های سپیدار سر برافراشته تا بالای جاده جیغ می‌کشیدم. رها و رهاتر.