ادم‌هایی در زندگی‌ام هستند که ممکن است خیلی با یک‌دیگر صحبت نکنیم یا به اندازه‌ی گذشته صمیمی نباشیم؛ اما بودنشان در زندگی‌ام حس خوبی دارد. می‌دانید، دوستان و آشنایانی که چند سال است تو را می‌شناسند، بزرگ شدنت را دیده‌اند. حقیقتش را بخواهید فکر نمی‌کنم رشد کردن فرایندی باشد که پله‌ای و مقطعی اتفاق بیفتد. یک مسیری است که در زمان خودش از آن می‌گذری. ما در درون هستیم و آگاه نیستیم چه تغییراتی ایجاد شده. کسانی که از بیرون ما را می‌بینند اما‌، می‌توانند در بعضی ابعاد بهتر رشد کردن یا نکردن کسی را ببینند. در ساده‌ترین حالت هم، وقتی به این فکر می‌کنم که فلانی را از بهمان سال می‌شناسم، یک یادآوری خوب است که دیگر در آن نقطه‌ای نیستم که قبلا بودم و حرکت کرده‌ام. سر جایم نمانده‌ام آنطور که در ذهنم تصور می‌کنم و می‌دانم که چقدر ذهنم می‌تواند در اشتباه باشد.