اینترنت به ما این توهم رو داد که بخشی از دنیاییم. این توهم رو داد که چون با چیزهایی که باقی بچه‌های دنیا باهاش بزرگ شدن در تماس بودیم، ما هم مثل همون‌هاییم. باید دسترسی‌مون به اینترنت جهانی قطع می‌شد تا بفهمیم چقدر در اشتباه بودیم.
اینترنت چیزی بود که ما رو ما کرد. ما توش بزرگ شدیم. ما رو با کتاب‌ها، فیلم‌ها، انیمه، مانگا، سریال‌ها آشنا کرد. ما رو با آدم‌های جدید و متفاوت آشنا کرد؛ آدم‌ها و چیزهایی که ما رو تبدیل به آدم بهتری کردن، دنیا رو برامون گسترده کردن و از توی دنیای محدود و کوچیک‌مون کشیدن بیرون. نشونمون داد چیزها می‌تونن جور دیگه‌ای باشن. ما رو آدم‌های پذیرا‌تری کرد.
اینترنت به ما این قدرت رو می‌داد که در ارتباط باشیم، که با خبر باشیم، از زاویه‌های مختلف ببینیم، جاهایی حضور داشته باشیم که شاید هیچ وقت نتونیم جسمی اونجا باشیم. راجع به چیزهایی بحث کنیم که دغدغه‌های روز توی جهان بودن و تجربه‌های آدم‌های مختلف رو بشنویم و درک یا باهاشون همذات‌پنداری کنیم.
اینترنت به ما اجازه می‌داد فکر کنیم بخشی از دنیاییم، به ما نشون می‌داد که صدا داریم، که وجود داریم و حق داریم که وجود داشته باشیم و روی این کره‌ی خاکی جای برای ما هست. و بعدش ازمون گرفته شد. ترسم رو سر قطعی اینترنت 98 و 01 خیلی خوب به یاد دارم، وقتی که از روی نقشه دنیا محو شدیم. و بعد فهمیدیم که هیچ وقت شبیه بچه‌های دیگه نبودیم. فهمیدیم که دغدغه‌های روز دنیا مال ما نبودن. ما دغدغه‌های خیلی ریشه‌ای تری داشتیم که شاید توی فکر همونهایی که فکر می‌کردیم باهاشون خیلی اشتراک داریم نگنجن. ما باهاشون فرق داشتیم. اونها آزاد بودن، ما نبودیم.
* عنوان از Barricades (Movie Ver.) Hiroyuki Sawano موسیقی متن انیمه Attack On Titan.