کوره‌راه‌های جنگلی

مغز ما از طریق حواس پنج‌گانه محیط اطرافش رو درک می‌کنه. اطلاعاتی که از این حواس به ذهن داده می‌شه، توسط مغز پردازش می‌شه و درکش رو از واقعیت می‌سازه. اما این صرفا برداشتِ ذهن ماست. این بهترین حدسِ ذهنِ ما از واقعیته. به علاوه‌ی اینکه برداشت ما از وسایل ارتباطی مثل زبان، کاملا بر می‌گرده به پیشینه‌ای که داریم، محیطی که توش بزرگ شدیم، طوری که چیزها برامون تعریف شدن. ما فکر می‌کنیم با زبان داریم با هم ارتباط می‌گیریم، ولی هر کدوم داریم توی دنیای خودمون به چیز متفاوتی فکر می‌کنیم. پس می‌شه گفت هر کس واقعیت خاص خودش رو داره. و به بیان دیگه، هر کس توی ذهن خودش زندانیه. زندانیه به محدودیت‌های حواسش. هر تجربه‌ای که کسب می‌کنه، مختص خودشه. چون نه تنها ژنتیکش یک سری چیزها رو براش مشخص کرده، فیزیک جسمش هم براش محدودیت ایجاد کرده. ما هر چقدر شبیه به هم باشیم - اصلا کل زندگیمون با یک نفر دیگه مو نزنه - باز تجربه‌مون اونی نخواهد بود که دیگری. ما توی انسان بودن خودمون تنهاییم.