حس شان می کنم، برای هزارمین بار، در حالی که زیر پوستم می لولند. با پنجه های سیاه شان دیواره وجودم را خراش می دهند تا بتوانند راهی برای شکافتن پشت گردنم پیدا کنند. و من می دانم این به چه معناست، تا مغز استخوان، با دست های یخ زده ام.
.
باید هوشیار باشم. بیدار شو! شمشیرت کجاست؟
حرف حسابشون چیه؟
چه موجودات خسته کننده و منفی ای! کلی موجودات باحال تر میتونن دور و برت باشن که بهت بگن، تو میتونی! تو همین که هستی عالیه و بین این همه اتم و مولکول روی این سیاره برنده ی لاتاری شدی که تو بدن تو حق زندگی کردن بهت داده شده! تو سوار یه ترن هوایی هستی که یه پیچ جلو تر کلی هیجان انگیز میشه! فقط تحمل کن و فکرت رو مثبت نگه دار!
همه مون همین طوریم، متاسفانه درون ما آدم ها یه موجود مزخرف هست که می خواد دائم بزنه تو سرمون... این به خاطر کمال گرا بودن آدمهاس که هیچوقت راضی نمی شه و همون باعث رشده. بهترین کار اینه که بهش گوش ندیم و کار خودمون رو بکنیم
اممم اولش فکر کردم بخشی از داستان آنیتا و آرتمیس رو دارم می‌خونم.
