کوره‌راه‌های جنگلی

و مولانا «شمس» را گفت: پس زخم‌هامان چه؟ و او پاسخ داد که: نور از محلِ آنها وارد می‌شود. و آن‌که رفته چه می‌داند از خیلی چیزها که بر او نگذشته است شبِ هجران و روزِ تنهایی. و بیچاره دل که غارت عشقش به باد داد؛ اما «امید» هنوز مانده بر دلِ آن‌که مانده و با درد نجوا می‌کند که: «بازآی دلبرا که دلم بی‌قرار توست/ این جان بر لب آمده در انتظار توست»

اگه اشتباه نکنم از کتاب ملت عشق باشه. با دیدن عنوان یاد این جمله‌ها افتادم.

سلام .سلام.سلام... .:).
ببخشید،یعنی چه این!؟😅🌻

خیلی حس داره کارت :)
خیلی خوشم که انقدر خوب میتونی داستان آرتمیس و آنیتا رو برای خودت بسط بدی و احساسات مختلف رو وارد فضاشون بکنی. ( با فضولی تو کامنت ها فهمیدم مربوط به آرتمیس و آنیتاست xd)