Dirty, Messy, Alive

اتفاقا چیزی که فکر میکنم، اگر نظر منو می پرسین، اینه که بوژو برای آدم های برنامه ریز به صورت پیش فرض مناسبه، ولی دقیقا جایی مناسب تر بودن خودشو نشون میده که با افراد به گفته شما شلخته و بی برنامه هماهنگ شده باشه. البته اگر این فرد احساس نیاز به اینکه برنامه داشته باشه یا دنبال کاری رو روی کاغذ بگیره داشته باشه. چون هیچ مشکلی با کسی که میخواد شلخته باشه و نتیجه میگیره نیست، برای هر کس یه جور جواب میده. ولی من، به شخصه، بعد از دو سال که باهاش درگیر بودم و اون اوایل خیلی تزئینات به کار میبردم و از پیش آماده میساختمش، الان یه دفتر ساده دارم بدون هیچ تزئیناتی، فقط مداد و خودکار، بخش های اصلی و نوشتن روزانه پیش رفتن. سری های قبل برای هر چیزی جای از قبل آماده شده میذاشتم و مشکل داشتم که چطور یک چیزی جدید رو وسط چیزهای دیگه جا بدم که نظمش به هم نخوره و همین وسواس بیش از حد روی زیبایی و ترتیب جلوم رو میگرفت که توش کار کنم. حالا، با روزانه پیش رفتن، هرچیزی رو توی اولین صفحه ی بعدی مینویسم تا تموم بشه و سیستم روزانه نویسیم رو از سر میگیرم. گمش هم نمی کنم، چون توی فهرست صفحه اش رو دارم. یکجور بی نظمیِ نظم یافته است و به خاطر همین دوستش دارم. با بی نظمیِ روزانه ام جور شده. همه ی اینا رو میگم، که اگر زمانی خواستین برنامه ریزی کنین، بوژو رو توی ذهن داشته باشین و یه شانسی بهش بدین. توی کتاب پر از مثال از کساییه که مثل من طول کشید تا باهاش همراه بشن، ولی نکته ای متوجه شدم این بود که هرکس مشکلاتش رو با بوژو به شیوه ی خودش حل کرده. این adaptive بودنش نقطه قوتشه و 4 بخش ساده هم بیشتر نداره. نمی دونم، شاید اگر بوژوی ساده ی خودم رو میذاشتم، درکش راحت تر می شد. احتمالا سخت توضیحش دادم. و احتمالا هم دارم زیادی توضیح میدم، چون وقتی یه چیزی برام کار می کنه، دوست دارم به بقیه هم بگم تا شاید گره از مشکل شون حل کنه. :)) 

من باید عکس بوژوی شلخته ی خوودمو بعدا براتون بفرستم. :)))) ممنونم به هر جهت. 3> 

خب خوشحالم چنین تاثیری داشته. اگر قابل اشتراک بود، برای ما هم بذار ببینیمش. 3‌> 3>