معمولا قلب ادما رو به انار یا سیب سرخ تشبیه می کنن.
اما قلب اون، با توجه به هیکلش، حتما یه هندونه بود.
یه هندونه بزرگ که حتی موقع چاقو زدن خودش شکافته میشه و با خودت میگی: چه هندونه رسیده ای!
بازش میکنی و توش سرخه. فکر میکنی حتما باید خیلی شیرین باشه.
اما وقتی میخوری، میفهمی مثل یکی از همون هندونه هاییه که بابا میگفت با استعداد خاصش جدا کرده اما تو زرد از آب در میومد.
نه حتی شیرین نبود، بدتر، اونقدر رسیده بود که خراب شده بود.
