.

خسته‌ام از اینکه دائم پشت قلعه‌ منتظر بمونم و هر تلاشی برای وارد شدن به بن بست برسه. چرا باید هر بار به دیوار بخورم، وقتی این همه جاده برای رفتن هست با منظره‌های خیره‌کننده؟ دیگه کنجکاو نیستم بدونم پشت اون درها و برج و باروها چیه. می‌خوام راهمو کج کنم و برم از دنیای خارج قلعه لذت ببرم. 

Phantom

یه کم رو به جلو، یه کم رو به عقب. دوباره جلو و دوباره عقب. دائم در حال پیش رفتن و برگشتن راه اومده، یه دایره‌ی گیج، اما برایند کلی قدم‌هام رو به جلوئه.

.

فانتوم (妖怪) رو برداشتم و رفتم پیست سرخه حصار. از تمیزترین روزهای تهران بود. می‌تونستم کوه‌ها رو با قله‌های برفی شون شفاف‌تر از روزهای عادی ببینم. آسمون، بالای سرم با ابرهای سفید، آبی می‌درخشید. بین درخت‌های بلند کاج می‌گشتم و حرکت پیوسته‌شون من رو یاد نقاشی رنه ماگریت می‌انداخت؛ اونقدر خیال‌انگیز که منتظر بودم سر و کله‌ی موجودی از اون بین پیدا بشه. گاهی هم محو بازی سایه-روشن‌ برگ‌ها روی زمین می‌شدم. این حجم از شفافیت و زیبایی سبز بهاری باعث شده بود احساس سرخوشی کنم و روی مرزهای واقعیت رکاب بزنم؛ چیزی شبیه به خط سفید ممتد کنار جاده.

یک جا ایستادم تا نفس تازه کنم که باد علف‌های کنارم رو به رقص در آورد. موج روی موج می‌اومد. با خودم فکر کردم یه ساقه‌ی کوچیکم میون یه دشت، در حال رقصیدن با باد. یا یه دونه‌ی کاجم افتاده زیر درخت. یا شاید هم اون پرنده‌ی کوچیکی بودم که به یک نظر از جلوی صورتم رد شد. می‌تونستم حتی اون کلاغ باشم که زیر درخت‌ها لای برگ‌های سوزنی دنبال چیزی می‌گشت. می‌تونستم حتی یه سنگ باشم روی قله‌ی توچال، زیر برف و مه. یا اون گیاه کوهی که خانمه تازه می‌چید و توی کیسه‌اش می‌گذاشت. می‌تونستم همه‌ی این‌ها باشم. می‌تونستم سایه‌ی غلیظ افتاده زیر پام باشم، تخت و بدون جزئیات. می‌تونستم خودم باشم.

 

.

هرچه نداشت، دست کم حالا شناخت بهتری از دنیای اطرافم و آدم‌هایش پیدا کرده‌ام. 

.

رشته‌ی اتصال‌مان به گونه‌ای بریده شد که انگار از ابتدا وجود نداشت. حالا غریبه‌هایی هستیم با خاطرات مشترک. 

.

زمانی نوشته بودم من خودم را گم می‌کنم، انگار که در آینه نگاه کنی و چیزی نبینی.

خیر، نه انسانی هست و نه تصویری، من خود آینه‌ام. 

.

The show must go on. 

.

فهمیدم دوباره دارم سوگواری می‌کنم. نقطه‌های مشترکی بین این دو ماجرا پیدا کرده بودم اما تا همین لحظه این فکر به ذهنم نرسید که قاعدتا سوگواری هم بعدش می‌آید. حالا فقط به یک پایان (Closure) نیاز دارم.