.

خیلی وقته خواب نمی‌بینم، فقط می‌خوابم. خسته سرم رو می‌ذارم روی بالش و نیازی به چیز دیگه‌ای نیست، چشم‌هام رو می‌بندم و وقتی بازشون می‌کنم صبح شده. از این وضعیت خوشم میاد؟ فکر نمی‌کنم. ترجیح میدم کابوس ببینم؛ اما یه چیزی ببینم. به نظرم خواب‌هام - نه همیشه اما گاهی - راه به یه بخشی از ذهنم دارن که خودم متوجه‌اش نیستم. وقتی خواب نمی‌بینم، حس می‌کنم یه بخشی از ارتباطم با خودم رو از دست دادم. اینها چیه دارم می‌گم؟ نمی‌دونم. نمی‌دونم اون حرف اصلیم چیه که دارم ازش طفره می‌رم. 

.

آخرش چی می‌شه؟ نمی‌دونم. و از این احساس معلق بودن بین زمین و هوا خسته‌ام. می‌خوام زودتر به یک نقطه معلوم برسه، حتی اگر همه چی به هم بریزه یا بدتر از قبل بشه، فقط می‌خوام تکلیفش مشخص بشه. 

.

چنین چیزهایی فقط از عهده‌ی روانپریش‌هایی مثل اینها بر میاد. 

.

نیاکان‌مون از طبیعت به هم‌دیگه پناه می‌بردن، ما از هم‌دیگه به طبیعت پناه می‌بریم.

.

هنرمند بودن اینطوریه که مردم به رنجت نگاه می‌کنن و می‌گن: فوق‌العاده است!

.

حتی اگر در حال فریاد زدن باشی بعد از یه مدت تبدیل میشی به صدای پس زمینه.

.

حق میدم بهتون، یاد نگرفتید که زندگی‌تون مال خودتونه.

.

گاهی وقت‌ها فقط بد شانسی آوردی. گاهی وقت‌ها چیزی که گیرت میاد نتیجه‌ی مستقیم کارهات نیست، گاهی وقت‌ها چیزی که نصیبت می‌شه تقصیر تو نیست، اهمیتی نداره که چقدر براش هزینه کردی، فقط پیش میاد. فقط شانست خوب نبوده. باید باهاش کنار بیای.

.

من برای انجام دادن کارهایی که خیلی‌ها می‌تونن به راحتی انجام بدن، دو تا چند برابر انرژی مصرف کردم و می‌کنم. هیچ وقت هیچ کس حق نداره بهم بگه تلاشم رو نکردم. 

.

می‌دونی، توی داستان‌ها، آخرش شخصیت با همون ویژگی‌ای که همیشه به خاطرش تحقیر، مسخره یا تنبیه می‌شده یا توی دردسر میفتاده، خودش یا همه رو نجات می‌ده، احساس ارزشمندی می‌کنه یا موفق می‌شه و ذهنیت اطرافیانش رو تغییر می‌ده. منم منتظر بودم که این اتفاق برام بیفته. منتظر بودم که این ویژگی بالاخره به کارم بیاد، مسیر زندگیم رو تغییر بده و از این‌ها؛ گویا زندگی واقعی اینطوری کار نمی‌کنه.