امروز دفترچه ای که در طول این یکسال فکرها و احساساتم رو توش مینوشتم، به صفحه آخر رسید. اندازه متوسط، شبیه یک نوار کاست، برای ضبط کردن صدای درونم.
براش نوشتم:
به نظر میاد که این یه خداحافظی باشه، اما نیست. چون من تموم نمیشم.
من ادامه دارم، توی هرچیزی که لمس کنم، بنویسم و بکِشم.
تو دوست خوبی بودی که دنیام رو باهاش به اشتراک گذاشتم. ممنونم.
یک بار هم به سدریک گفتم: اگر زمانی رسید که زندگیِ واقعیت مجازی1 برای مردم در دسترس قرار گرفت، احتمال میدم که از اولین نفرهایی باشم که امتحانش کنه و ازش بیرون نیاد. من هیچ وقت دنیا رو طوری که هست ندیدم، دست کم جایی باشم که بیشتر به دنیای درونی من نزدیک باشه.
سدریک هم جواب داد: مسئله ای نیست واقعا. مگه نه اینکه دنیا چیزیه که توی ذهن تو تعریف میشه؟
1. زندگی واقعیت مجازی مرحله ای خیلی جلو تر از عینک های واقعیت مجازیه. به این صورت که میخوابی و به یک کامپیوتر،دستگاه متصل میشی و کاملا وارد دنیای دیگه ای میشی. یک زندگی دیگه که از لحاظ فیزیکی وجود نداره و توی ذهنت اتفاق میفته، به شرطی که نیازهای روزانه بدنت به طور خودکار انجام بگیره و زنده موندن بدنت تضمین بشه تا وقتی که واقعا در دنیای مجازی بمیری. درواقع یک نظریه هم هست که توی فیلم ماتریکس میتونید به صورت آشکار ببینید. این نظریه میگه که ما در همین زمان هم به یک کامپیوتر بزرگ متصلیم و زندگی و هرچیزی که داریم، غیرواقعیه.
2. عنوان هم از گفته های سدریکه.
